مدیریت و ارتقای کیفیت زندگی در سکونتگاههای غیررسمی در ایران

سرعت توسعه شهری از ظرفیت و توانایی دولت و شهرداری‌ها در گسترش زیر ساختها و ارائه خدمات و ایجاد اشتغال پیشی گرفته است، در نتیجه پدیده اسکان غیررسمی به سرعت و بصورتی بی‌قاعده گسترش یافته است. آمارها حکایت از آن دارند که جمعیتی از کلان شهرها و حتی بسیاری از شهرهای متوسط در زیستگاههای نابسامان و در حاشیه شهرها اسکان گرفته‌اند که این مناطق جایگاه فقیرترین گروههای جمعیت شهری هستند و معمولاً سطح زندگی ساکنین این مناطق پایین‌تر از خط فقر یا حداکثر همسطح آن است، جمعیت ساکن در این مناطق که اکثریت ایشان را مهاجران از مناطق روستایی تشکیل می‌دهند به شدت گرفتار بیکاری‌اند. بهترین وسیله برای راه‌اندازی فرآیند نوین توسعه در دل این اجتماعات، ساماندهی و بهسازی کالبدی است که در جریان آن راهبرد توانمندسازی قابل پیاده‌کردن است. مشارکت فراگیر و فعال و ظرفیت نهادینه‌شده با توجه به دستاوردهای ملموس و مقطعی بهسازی کالبدی قابل تداوم ‌وگسترش ‌است و آنچه واقع بینانه و نوع‌دوستانه مورد نظر است، راه حل مداراگرایانه و اصلاح تدریجی در راستای یکپارچگی با شهر رسمی است.